Aproximación al español de Ariel Miller Salazar

Tomados de Anton Shammas, Šeṭāḥ hep̄əqēr. Israel, Hakkibbutz Hameuchad Publishing House, 1979, pp. 6 y 36. Cortesía del autor.


אני מתנצל

לְמוֹתָר לִי לְהַתְחִיל בְּגוּף רִאשׁוֹן יָחִיד:
אֲנִי מִתְנַצֵּל.
לֹא יָדַעְתִּי שֶׁיִּקַּח לִי כָּל כָּךְ הַרְבֵּה
זְמַן לְהַגִּיעַ עַד כָּאן.

קְצֵה הַזִּכָּרוֹן, בַּקָּצֶה הֶעָמֹק שֶׁל הַבְּרֵכָה,
נִכְנָס לַתַּת־מוּדָע. בְּשֶׁקֶט יַחֲסִי,
בְּבִטְחָה רַבָּה.

הַקוֹל מִתְכַּסֶּה בִּפְלוּמָה קְטִיפָתִית,
כְּקַרְנֵי הָאַיִל הָאֻמְלָל. עַד לְעוֹנַת
הַהִזְדַּוְּגוּת הַגְּדוֹלָה. וְעַד בִּכְלָל.

אֲנִי תּוֹשַׁב־עַצְמִי, אֶזְרָח נֶאֱמָן
לְאַהֲבוֹתַי. אַהֲבוֹתַי שֶׁהָיוּ,
וְנָגַעְתִּי בָּהֶן בְּכַפּוֹת יָדַי.

הַקּוֹל מִתְכַּסֶּה בִּפְלוּמָה קְטִיפָתִית, וְלׂא יָדַי.
הַיִּצְחָק שֶׁלִּי הֶחְלִיט כְּבָר מִזְּמַן: לׂא רַק הַקּוֹל,
וְלֹא רַק הַיָּדַיִם, אֶלָּא שֶׁזֶּה אַף לׂא הַזְּמַן.

אַךְ בַּסּוֹף הִגַּעְתִּי, וְהִנֵּה אֲנִי כָּאן. וְהָיִיתִי שָׂמֵחַ
עַל כָּךְ, אִלְמָלֵא לָחֲצָה יַלְדוּתִי, תְּקוּעָה בְּמַעֲלִית הַזִּכָּרוֹן,
עַל כַּפְתּוֹר הָאַזְעָקָה.


Pido perdón

No tengo necesidad de comenzar con la primera persona singular:
pido perdón.
No sabía que me tomaría tanto tiempo
llegar aquí.

El final de la memoria penetra el subconsciente
en el profundo final de la alberca. Con un silencio relativo,
con mucha seguridad.

Una pelusilla aterciopelada recubre mi voz,
como los cuernos de un venado miserable. Hasta la gran
temporada de apareamiento. Hasta nunca.

Soy mi propio residente, soy un fiel ciudadano
de mis amores. Amores que fueron
y que toqué con las palmas de mis manos.

Una pelusilla aterciopelada recubre mi voz, pero no mis manos.
Mi Isaac decidió desde hace un tiempo: no sólo la voz,
no sólo las manos, también el tiempo.

Pero al final llegué, y heme aquí. Y hubiera sido feliz,
de no ser porque mi infancia presionó el botón de alarma
cuando quedó atrapada en el elevador de la memoria.



 

הלכנו במעלה הרחוב

הָלַכְנוּ בְּמַעֲלֵה הָרְחוֹב, נֶגֶד הָרוּחַ,
וְיָדַעְנוּ שֶׁנַּפְסִיד בַּמִּשְׂחָק. מִקָּרוֹב

קָשֶׁה הָיָה לְהַבְחִין בַּמֶּרְחָק. תְּחִלָּה
עָבְרוּ בֵּינֵינוּ עַמּוּדֵי חַשְׁמַל וְעֵצִים,

וְאַחַר – אֲנָשִׁים וְעֶגְלוֹת
יְלָדִים, וְעַד בִּכְלָל. לְבַסּוֹף

רַק הָרוּחַ, שֶׁהָיְתָה נֶגְדּנוּ, וְנָשְׂאָה
חֲדָשׁוֹת שֶׁנָּפְלוּ מֵחַלּוֹן

פָּתוּחַ, עָבְרָה בֵּינֵינוּ.
וּמֵרָחוֹק קַל הָיָה לְהַבְחִין בַּמֶּרְחָק.


Caminábamos por la calle

Al caminar por la calle, contra el viento,
sabíamos que perderíamos el juego. De cerca

era difícil discernir lo que estaba lejos. Primero
pasaron entre nosotros postes de luz y árboles,

y después: personas y carriolas,
todo tipo de cosas. Al final,

tan sólo el viento, que había ido contra nosotros y había traído
las noticias que habían caído de la ventana

abierta, pasó entre nosotros.
Y de lejos era fácil discernir lo que estaba lejos.